Jak uwolnić się od dorosłych dzieci? Uwolnienie się od dzieci, które dawno przekroczyły trzydziestkę, a wciąż z Wami mieszkają – to jedyny sposób, by dać im wolność. To, że dzieci znikną z Waszego domu nie oznacza, że znikną z Waszego życia. Podpowiemy, jak zrobić to skutecznie i najbardziej bezboleśnie dla każdej ze stron.

Kaśka Borek To nie jest tak, że gdy dziecko skończy 18 lat, to automatycznie traci prawo do alimentów od rodzica. Bo prawo nie określa górnej granicy wieku dziecka, które jest uprawnione do takiego świadczenia. Wbrew temu, co sądzą czasami niektórzy Czytelnicy: gdy syn czy córka skończy 18 lat, nie traci automatycznie prawa do alimentów ze strony rodzica. Nie ma kryterium wiekuPrawo nie określa górnej granicy wieku dziecka uprawnionego do alimentów. Przyjmuje się, że syn czy córka ma prawo do finansowej pomocy rodzica, dopóki uczy się lub studiuje. Dziecko ma bowiem prawo zdobyć wykształcenie. A rodzice mają obowiązek, oczywiście w miarę swoich możliwości finansowych, zapewnić mu tę możliwość. To trzeba wiedziećAlimenty są dostosowane do: uzasadnionych potrzeb dziecka - w tym przypadku chęci kształcenia się oraz zdobycia jakiegoś tytułu zawodowego, orazmożliwości majątkowych i zarobkowych rodzica. Jeśli on dobrze zarabia, a pełnoletnie dziecko kontynuuje edukację, to ma pełne prawo dalej dostawać alimenty zasądzone od mamy czy taty. Od tej zasady są wyjątkiZgodnie z prawem dziecko jest uprawnione do alimentów do czasu usamodzielnienia się - chyba że dochody z jego majątku wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Kiedy możesz nie płacić, zgodnie z prawemRodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, wówczas jeżeli: są połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem (wysiłkiem finansowym);pełnoletni potomek nie dokłada starań, aby utrzymać się samodzielnie. Jak to wykazaćZgodnie z tym, co napisaliśmy powyżej: żeby skutecznie uchylić się od płacenia alimentów na pełnoletnie dziecko, musimy wykazać, że: płacąc alimenty, jako rodzie ponosimy uszczerbek finansowy, który powoduje, że ledwo sami jesteśmy w stanie się utrzymać;nasze dziecko nie stara się usamodzielnić. - To znaczy, na przykład, że zaniedbuje swoje studia, powtarza rok na uczelni z własnej winy albo ciągle zaczyna jakiś nowy kierunek i go nie kończy lub nie zdaje kolejnych egzaminów wyznaczonych w toku edukacji, lub tym podobne przypadki - tłumaczy adwokat Michał Wierzchowiecki, który konsultował nasz poradnik od strony prawnej. To warto wiedzieć, gdy mamy dorosłe dzieciOsoba dorosła (to znaczy pełnoletnie dziecko) może złożyć pozew o alimenty samodzielnie - wraz z uzasadnieniem swoich potrzeb finansowych i wykazaniem, w miarę możliwości, sytuacji finansowej pozwanego składa pozew w imieniu dziecka, które jest niepełnoletnie. Obniżenie alimentówMoże zmienić się także życiowa sytuacja osoby zobowiązanej do płacenia alimentów. Na przykład rozchoruje się czy straci pracę. Jeśli znajdziesz się w takiej sytuacji, to możesz wystąpić do sądu z pozwem o zmianę wysokości alimentów. Czyli w tym przypadku o ich obniżenie. Kiedy można mówić o niedostatkuZgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym rodzice powinni zapewnić dziecku utrzymanie, dopóki ono samo nie jest w stanie o siebie zadbać (utrzymać się) - chyba że dochody z jego majątku wystarczają na pokrycie kosztów utrzymania i wychowania. Poza tym przypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku. Niedostatek występuje wtedy, gdy nie może w pełni, własnymi siłami, z własnych środków zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb. Za znajdujące się w niedostatku należy więc uważać osoby, które nie mogą własnymi siłami zaspokoić usprawiedliwionych potrzeb - nie posiadają własnych środków w postaci wynagrodzenia za pracę, emerytury czy renty ani też dochodów z własnego majątku. Ponadto rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. Przyjmuje się, że nawet jeśli dziecko jest pełnoletnie, ale uczy się lub studiuje, to nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać, dlatego nadal powinni robić to rodzice. Od tej zasady są wyjątki, które opisaliśmy szczegółowo, ale generalnie trzeba mieć to na uwadze. Kiedy alimenty płacą dziadkowieDziadkowie mogą zostać obciążeni alimentami na wnuka - gdy rodzic, który ma je płacić, nie żyje albo tego nie robi, bo np. nie ma dochodów. Wtedy pojawia się tzw. posiłkowy obowiązek dalszego krewnego, np. dziadków. W stosunkach między rodzicami a dziećmi wyłączona jest przesłanka niedostatku, uprawniająca do świadczeń alimentacyjnych. Nie trzeba wykazywać, że dziecko żyje w stanie niedostatku. Ta zasada nie działa w odniesieniu do dziadków! Skuteczność zgłoszonego roszczenia wobec nich jest uzależniona od stanu finansowego, w jakim znalazło się dziecko. Gdy ktoś nie daje na wychowanieUporczywe uchylanie się od wykonania ciążącego obowiązku opieki poprzez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej, a przez to narażenie jej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest przestępstwem niealimentacji. Zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do 2 lat. Ściga się je, między innymi na wniosek pokrzywdzonego. Jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenie rodzinne albo pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, wtedy ściganie odbywa się z urzędu. Pozew o alimenty do sądu rejonowegoPowstaje jednak pytanie: do jakiego sądu go skierować? Właściwym jest sąd rejonowy - niezależnie od wysokości alimentów - miejsca zamieszkania: uprawnionego do alimentów,osoby zobowiązanej do ich płacenia. W praktyce wygląda to tak: jeśli dziecko mieszka w jednym mieście a pozwany rodzic w drugim, można wybrać sąd. Ale jeśli oboje mieszkają w tej samej miejscowości, właściwym będzie właśnie tamtejszy sąd. Jeśli ktoś złoży pozew błędnie, zostanie przekazany do sądu właściwego. Uwaga! Inaczej jest jednak, jeśli chodzi o obniżenie alimentów. W takim przypadku sprawę należy skierować do sądu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pozwanego (wydziału rodzinnego sądu rejonowego, w okręgu którego zamieszkuje uprawniony do alimentów).

Obowiązek alimentacyjny względem dziecka nie ustaje automatycznie z chwilą uzyskania przez dziecko 18 roku życia. Rodzic zobowiązany do płacenia alimentów musi łożyć na dziecko aż do momentu kiedy będzie ono w stanie utrzymać się samodzielnie. Z dzisiejszego wpisu dowiesz się komu należy przekazywać pieniądze od chwili uzyskania pełnoletniości przez dziecko. W ostatnim czasie otrzymałam sporo następujących pytań od Klientów: -"Moja córka w przyszłym tygodniu skończy 18 lat. Do tej pory płaciłem alimenty na rachunek bankowy jej matki. Komu powinienem przelać alimenty w przyszłym miesiącu? -"Mam zasądzone alimenty na rzecz mojego syna. Niedługo skończy on 18 lat (uczy się w technikum). Czy gdy osiągnie on pełnoletność to mój były mąż będzie robił przelewy nadal mi czy bezpośrednio synowi?" W wyroku dotyczącym alimentów najczęściej znajdujemy stwierdzenie, że Sąd „zasądza od pozwanego (rodzica) na rzecz małoletniego (dziecka) kwotę X złotych miesięcznie tytułem alimentów, płatnych do określonego dnia każdego miesiąca do rąk przedstawiciela/ przedstawicielki ustawowej małoletniej wraz z odsetkami ustawowymi na wypadek opóźnienia w razie płatności którejkolwiek z rat”. Zgodnie z takim zapisem, zobowiązany do alimentów rodzic, powinien płacić alimenty do rąk drugiego rodzica (matki bądź ojca). Wynika to z faktu, że drugi rodzic jest przedstawicielem ustawowym małoletniego dziecka, które jest uprawnione do otrzymywania alimentów. Dziecko, które nie ukończyło 18. roku życia pozostaje pod władzą rodzicielską swoich rodziców. Takie dziecko nie może więc samodzielnie pobierać kwot pieniężnych przelewanych przez zobowiązanego rodzica. Sytuacja zmienia się jednak z chwilą osiągnięcia przez dziecko pełnoletniości. Z dniem ukończenia 18 roku życia ustaje władza rodzicielska nad dzieckiem. Osoba pełnoletnia może sama siebie reprezentować. Pełnoletnie dziecko może samo występować w procesie przeciwko rodzicowi o alimenty, jak również może samodzielnie pobierać kwoty przyznane tytułem alimentów (np. na swój osobisty rachunek bankowy). Rodzic zobowiązany do płacenia alimentów powinien więc stosować się do oświadczenia pełnoletniego dziecka. Może ono zażądać płacenia alimentów albo bezpośrednio do swoich rąk albo w dalszym ciągu do rąk drugiego z rodziców (powinno być tutaj wyraźne upoważnienie dziecka). W mojej opinii, w razie wątpliwości zobowiązany rodzic powinien przekazywać pieniądze bezpośrednio dziecku, ponieważ to ono jest uprawnione do uzyskiwania alimentów. Alimenty są bowiem zasądzane na rzecz dziecka, a nie rodzica. Ani pełnoletnie dziecko ani rodzic zobowiązany do płacenia alimentów na jego rzecz nie muszą występować do sądu o zmianę zapisu sposoby płatności (bezpośrednio do rąk dziecka). Zgodnie z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego nie jest to konieczne. Jeżeli potrzebujesz pomocy prawnej, zapraszam Cię do kontaktu ze mną. Omówimy Twoją sytuację i wspólnie znajdziemy najlepsze dla Ciebie rozwiązanie prawne.

Dlaczego dorośli chcą być adoptowani?W Polsce obowiązuje zakaz adopcji dorosłych, co jest jednym z wielu przejawów niewydolności rodzimego systemu adopcyjnego. Najlepiej obrazuje to przykład 22-letniej Magdy, która została porzucona przez biologicznych i adopcyjnych rodziców. I została zupełnie sama, bez pomocy adopcyjni unieważnili adopcję w sądzie, gdy dziewczyna uzyskała pełnoletność, co jest możliwe w polskim systemie prawnym. Gdyby żyła w innym kraju, nadal miałaby szansę na adopcję, która mogłaby być dla niej wybawieniem. Wszelkie próby nawiązania relacji z rodziną biologiczną nie przyniosły sukcesu. – Kiedy moje kuzynki zaspokoiły ciekawość, zobaczyły jak wyglądam i jaki mam głos, zerwały kontakt – podsumowuje za koszmaremMagda zaraz po urodzeniu trafiła do domu dziecka, bo matka ją porzuciła. W wieku pięciu lat została adoptowana przez małżeństwo z Wałbrzycha. Kiedy miała 10 lat, rodzice się rozwiedli. Matkę pozbawiono praw rodzicielskich, potem kobieta wyjechała do Warszawy. Magda została z ojcem, który, jak się później okazało, prowadził rozwiązły tryb życia, a do tego wykorzystywał ją seksualnie i bił. Dziewczyna dwadzieścia razy zmieniała mieszkania, uczyła się w jedenastu szkołach i miała osiem „mam”: kolejnych partnerek ojca. Teraz jest zdana na siebie. Nie ma kontaktu ani z rodziną biologiczną, ani adopcyjną.– Mieszkaliśmy w wielu miejscowościach, bo mój adopcyjny ojciec zmieniał kobiety jak rękawiczki – wspomina Magda. – Nigdy się publicznie nie przyznałam, że mnie molestował, ale ludzie wiedzieli, że się źle prowadzi, i donieśli do kuratorium. W ten sposób na jakiś czas trafiłam do Pogotowia Opiekuńczego w Opolu, a po 15 miesiącach do rodziny się w niej siedmioro dzieci. Szybko okazało się, że są bardzo źle traktowane. Dla Magdy zaczął się kolejny koszmar. Kiedy stamtąd odeszła, miała 18 lat, a dokładnie miała uzyskać pełnoletność następnego dnia.– Takie było życzenie zastępczej matki, która zrobiła to celowo, wiedząc, że już nie będzie otrzymywać pieniędzy od państwa na moje utrzymanie. No i tak zostałam pozostawiona na pastwę losu. Nikt mnie wcześniej nie poinformował, że mogę się starać o mieszkanie. Gdy się dowiedziałam, było za późno, bo wniosek trzeba złożyć z wyprzedzeniem. Kiedy znalazłam się na bruku i bez pieniędzy, pomogły mi siostry zakonne. W domu dziecka zaprzyjaźniłam się z siostrą zakonną, która sprawowała nade mną pieczę. Cały czas miałam z nią kontakt telefoniczny. Siostry udostępniły mi kwaterę w zgromadzeniu w Tarnowie Opolskim. Pomogły mi się usamodzielnić i odłożyć trochę pieniędzy – mówi dorosłych to temat trudny i szalenie skomplikowanyGdy dziewczyna przebywała w zgromadzeniu, spotkał ją kolejny cios. Dostała pismo dotyczące rozwiązania adopcji. Rodzice adopcyjni wnieśli pozew o jej unieważnienie. Sprawa sądowa odbyła się bardzo szybko.– Na sali rozpraw moi rodzice adopcyjni tłumaczyli, że już nie jestem ich córką, że ustały więzi. Musiałam powrócić do swojego pierwotnego nazwiska, został zmieniony również akt urodzenia. Kiedy wyszliśmy z sali rozpraw, usiadłam i zaczęłam płakać. I wtedy stało się coś, o czym do dziś nie mogę zapomnieć. Gośka, czyli moja matka adopcyjna, stanęła naprzeciwko mnie i powiedziała: „Nie płacz córeczko, kocham cię, masz mój numer telefonu i możesz zadzwonić”. Ona też zaczęła płakać i wyznała, że została nakłoniona do unieważnienia adopcji. Jak się później dowiedziałam, mój ojciec adopcyjny ją do tego zmusił. Przez chwilę miałyśmy ze sobą kontakt telefoniczny, ale szybko się to skończyło – opowiada Magda, która do dziś nie może zrozumieć, jak osoba, która rzekomo ją kochała, mogła się jej wynajmuje mieszkanie w Kędzierzynie-Koźlu, uczy się w szkole policealnej na opiekunkę dzieci i pracuje w daje prawaInaczej kwestię adopcji rozwiązano w USA. 35-letni Amerykanin Max – odnoszący sukcesy samotny prawnik, który jako dziecko został porzucony przez rodziców – właśnie został adoptowany przez starsze małżeństwo Stevena i Debrę, z którym się zaprzyjaźnił. Ze Stevenem poznali się na uczelni, Max był jego najzdolniejszym z amerykańskim prawem osoba młodsza może adoptować nawet znacznie od siebie starszą. Tak więc na przykład trzydziestolatka może uznać osobę 50-letnią za swoją córkę. Dzięki temu nowo uznany członek rodziny, niezależnie od narodowości, płci czy wieku, nabywa wielu praw ubiegłym roku 96-letnia Kalifornijka Bernice Dyck zaadoptowała 30-letnią kobietę, Chendrę Kaub Chumb z Kambodży. Dyck i jej rodzina znali Chumb od dawna. Przez lata służyli jej pomocą, gdy po ukończeniu szkoły średniej w Kambodży wielokrotnie odwiedzała USA. W 2003 r. zdała egzaminy do Fresno City College w Kalifornii. Wtedy zamieszkała z Bernice Dyck i jej, nieżyjącym już, mężem. Adopcja pozwala Chumb swobodnie podróżować między Stanami Zjednoczonymi a Kambodżą, gdzie wciąż mieszka jej biologiczna matka, którą co roku Polsce można adoptować tylko małoletnichW Polsce taki scenariusz nie byłby możliwy. U nas nadal obowiązuje PRL-owski zakaz adopcji dorosłych z 1950 roku. Przysposobić można jedynie osobę małoletnią (czyli poniżej 18. roku życia). Ojczym czy macocha, którzy wychowują od dziecka przybraną córkę lub syna, po ukończeniu przez nich 18. roku życia nie mogą ich adoptować. Dotyczy to też dziadków, którzy często przejmują obowiązki po dysfunkcyjnych rodzicach – nie mogą stworzyć rodziny ze swoimi systemu adopcyjnego w Polsce polega też na tym, że wychowankowie domu dziecka po 18. roku życia są zmuszeni opuścić placówkę. I od tego momentu muszą sobie radzić sami, beż żadnego wsparcia państwa. Chyba że się uczą, wtedy mogą zostać w placówce do 25. roku życia. Potem zostają rzuceni na głęboką wodę. Na absurd zakrawa fakt, że według statystyk 80 proc. wychowanków domu dziecka, którzy osiągają pełnoletność, wraca do rodzin biologicznych, zazwyczaj patologicznych, z których wcześniej ich zabrano.– W zeszłym roku głośna była sprawa chłopców, którzy wrócili do rodzin biologicznych. Dopóki mieli pieniądze od państwa, wszystko było w porządku, ale kiedy wsparcie się skończyło, zostali na bruku. Musieli mieszkać w stodole, bo krewni przestali się nimi interesować. Próbowaliśmy interweniować i po rozmowach z burmistrzem miasta, w którym mieszkali, udało się załatwić dla nich mieszkanie – mówi Bożena Łojko, założycielka Fundacji „Zerwane Więzi”.W Polsce nadal obowiązuje PRL-owski zakaz adopcji dorosłych z 1950 rokuDziecko to nie przedmiotNoworodki i niemowlęta w mig znikają z domów dziecka. A nastolatków nikt nie chce. Wydaje się dość naturalne, że rodzice adopcyjni poszukują dziecka jak najmłodszego. Łatwiej je ukształtować w procesie wychowawczym. Poza tym zazwyczaj nie jest naznaczone traumą z przeszłości. Doświadczenia życiowe szesnastolatki, która spędziła w ośrodku kilkanaście lat, są zupełnie inne niż dwulatka, który znalazł nowy dom po pół są jednak sytuacje, kiedy adoptowane dzieci zostają porzucone również przez rodziców adopcyjnych. To również dotyczy najczęściej dzieci dorastających, wchodzących w wiek dojrzewania. Wtedy zaczynają się problemy, coraz trudniej znaleźć z nimi wspólny język. Wielu adopcyjnych rodziców sobie z tym nie radzi.– Do 18. roku życia wspieramy dzieci, chronimy je, pracujemy nad tym, aby stały się odpowiedzialnymi ludźmi. A potem nikt się nimi nie interesuje – mówi Bożena Łojko. – Polskie przepisy pozwalają na unieważnienie adopcji, tymczasem powinna być ona procesem nieodwracalnym, dożywotnim. Dziecko nie jest przedmiotem, który biorę, a potem oddaję – afrykańskie adoptują samotnych EuropejczykówTym, którzy nie mogą porozumieć się z własną biologiczną rodziną, pozostaje pocieszająca świadomość, że rodziców można sobie czasem wybrać, choćby w dalekiej Afryce. Afrykańskie rodziny adoptują dorosłych Europejczyków, którzy czują się osamotnieni w swoich społeczeństwach. Czy taki ryzykowny eksperyment ma szanse powodzenia? Okazuje się, że tak. Wszystko zaczęło się od ulotki, którą niemiecka reżyserka Gudrun F. znalazła w skrzynce pocztowej. Było na niej zdjęcie smutnej dziewczynki i hasło: „Zasponsoruj dziecko z Trzeciego Świata”. Pomyślała: dlaczego nie odwrócić sytuacji i nie poszukać w Afryce ludzi, którzy przygarnęliby dorosłych z Europy? Już pięć lat później Gudrun przeglądała dokumenty z wnioskami od osób, które chciały zostać bohaterami tej eksperymentalnej adopcji. Była ich ponad setka: z jednej strony smutni Niemcy, Holendrzy i Brytyjczycy w klimatyzowanych biurach i szarych garniturach, z drugiej strony – roześmiane afrykańskie rodziny w kolorowych ubraniach na tle palm.„Wielu Europejczyków, których znam, pragnie ciepła i towarzystwa, ale nie mają ochoty zbyt mocno się angażować. Rodziny w Afryce, które zapraszają ich do siebie, dają im najlepszą lekcję więzi międzyludzkich” – tłumaczyła Gudrun w 2010 r. na premierze swojego filmu „Adoptowani”, który opowiada o tym chętnych do projektu zaczęła w Burkina Faso, jednym z najbiedniejszych afrykańskich krajów, w którym podstawą życia społecznego jest wielopokoleniowa rodzina. Tam z pomocą kilku przyjaciół otworzyła pierwsze mobilne biuro adopcyjne, podobne oddziały powstały też w Ghanie. Udało się znaleźć rodziny dla 30 kandydatów z Europy. „Afrykanie ekscytowali się możliwością poznania innego świata. Są bardzo dumni z własnej kultury i chętnie dzielą się nią z innymi” – opowiadała filmie śledzimy próby asymilacji debiutanckiej trójki: studiującej w Berlinie Islandki Thelmy, berlińskiego aktora Ludgera i osamotnionej 70-letniej wdowy Giseli, z rodzinami z Akry. Przybysze traktowani są niezwykle serdecznie. Nowi „krewni” nie stwarzają żadnego dystansu. Szybko wciągają przyjezdnych w życie rodziny i angażują w codzienne są sytuacje, kiedy adoptowane dzieci zostają porzucone również przez rodziców adopcyjnychRodzinny biznes z „adoptowanym zięciem”Prawo rzymskie zezwalało na adopcję osób dorosłych, pod warunkiem jednak że przysposabiającego i przysposobionego dzieliło co najmniej 18 lat. Co więcej, prawo to było na tyle elastyczne, że adopcja pozwalała na usynowienie wnuka czy prawnuka. Miało to głównie związek z dziedziczeniem i przedłużeniem tradycja przetrwała do dzisiaj w Japonii. Tam częściej adoptowani są dorośli mężczyźni niż dzieci – 98 proc. adopcji stanowią panowie w wieku od 20 do 30 lat. Takie zjawisko odnotowywano w kraju samurajów już 700 lat temu, dziś jednak przybiera inną formę, a u jego podstaw leży biznes: firmy i różnego rodzaju instytucje adoptują swoich menedżerów po to, by były postrzegane jako te, które są zarządzane przez rodzinę. Innymi słowy, szefowie adoptują swoich protegowanych. Ta procedura ma nawet swoją nazwę – „mukoyoshi”, co należy przetłumaczyć jako „adoptowany zięć”. Niektóre znane na całym świecie firmy japońskie pozostały rodzinnymi biznesami właśnie w wyniku „mukoyoshi”, wśród nich jest Toyota – założona w 1937 r. przez Kiichiro również jest zarządzana przez adoptowanych potomków – obecny prezes Osamu Suzuki jest czwartym z kolei adoptowanym synem, który stoi na czele firmy. Wszystko zaczęło się kilkaset lat temu, gdy w Japonii obowiązywały zasady, że po śmierci starszego członka rodziny majątek jest przekazywany jej młodszym przedstawicielom. Ale spadkobiercami pieniędzy i udziałów zostawali tradycyjnie mężczyźni. Jeśli w rodzinie nie było męskiego potomka, według prawa to adoptowani synowie mogli nie tylko nosić nazwisko rodziny, ale i przejmować biznesy oraz majątki. Rodziny, które miały wyłącznie córki, decydowały się na adopcję synów, którzy stawali się strażnikami rodzinnego legalne adopcje zazwyczaj idą w parze z aranżowanym małżeństwem – córka rodziny, której zależy na spadkobiercy, wychodzi za mąż za mężczyznę, który przybiera nazwisko jej rodziny i staje się jednocześnie synem i zięciem. On właśnie gwarantuje kontynuację rodowego nazwiska oraz opiekuje się grobami rodziców po ich Polsce adopcja dorosłych była dopuszczalna w okresie międzywojennym. Jeszcze kilka lat po II wojnie światowej nie ograniczała się do adopcji małoletnich. Przysposobienie następowało na podstawie umowy zawartej przed notariuszem. Potem te przepisy się zmieniły, wykluczając z adopcji osoby się pytanie: czy w obecnych warunkach jest sens utrzymywania ograniczeń dotyczących adopcji wprowadzonych w innej epoce, słynącej z ingerencji w życie prywatne obywateli i ograniczającej ich osobistą wolność?*** Co sądzisz na ten temat? Piszcie: listy@ Za najlepsze listy przyznamy nagrody! Edyta OchmańskaObserwuje, słucha, czyta i podróżuje. A potem nie może się powstrzymać, żeby o tym nie napisać. Pytanie, które najczęściej zadaje, brzmi: co o tym myślisz? Interesuje ją wszystko, co niekonwencjonalne i wyprzedzające epokę. Jest żądna wiedzy, ciekawa świata i ludzi. Od kilkunastu lat pracuje jako dziennikarka. Pisała dla takich tytułów, jak „Trendy Art of Living” czy „Dziennik. Gazeta Prawna”. Uwielbia Włochy i mistykę. Z wielką determinacją próbuje nauczyć się włoskiego. Nie lubi zimna, tłumu i hałasu. Jest uzależniona od kina, więc wolny czas najchętniej spędza w ciemnej sali kinowej. Często jeździ na rowerze i ćwiczy jogę. Do siebie i życia podchodzi z dystansem. Czasami chciałaby być Więzy krwi: uciekaj, póki możesz! Im jestem starsza, tym wyraźniej widzę, jak trudna jest relacja rodzic dziecko. Dochodzę też do wniosku, że wszyscy jesteśmy patologiczni, że coś takiego jak rodzina idealna czy po prostu całkowicie normalna, nie istnieje, i to jest kompletnie naturalne. Na taką rodzinę nie ma się co wypinać, nie ma co też w takiej szukać przez cały czas źródła swoich niepowodzeń. Są jednak tacy ojcowie i takie matki, od których należy zwyczajnie uciec, odciąć się i odseparować. I ani przez chwilę nie czuć się z tym źle. CZYTAJ WIĘCEJ

^{Tłumaczenia w kontekście hasła "się usamodzielnić" z polskiego na francuski od Reverso Context: I słowa Bree, która mówi, że Andrew chcę się usamodzielnić, więc chce dostać swój fundusz i kupić samochód.} Jak sie usamodzielnic w domu z rodzicami? Mam malo z renty oraz zasilku z renty otzymuje 600 zl zasilek 153 zl .Niestac mnie nadom ani stancje rodzina pomaga panstwu mlodym czyli siostrze rodzonej oraz szwagrowi i dzieciom narazie poki pomagaja siostrze i szwagrowi i dzieciom rodzice nie moga dolozyc sie do domu oraz stancji ze szkoly policealnej zrezygnowalem bo porazka to byla pracowac nie moge MĘŻCZYZNA, 31 LAT ponad rok temu 7 sposobów, aby wychować szczęśliwe dziecko Witam serdecznie! Jeśli jest Pan zdecydowany na usamodzielnienie pod względem psychicznym lub zmianę swojego życia proszę zgłosić się do psychologa lub psychoterapeuty. Pod względem finansowym mogę tylko doradzić podjęcie pracy zarobkowej (przez organizacje szukające pracy osobom niepełnosprawnym np. Centrum Integracja) lub skorzystanie z ośrodka pomocy społecznej. Pozdrawiam. 0 Jeśli pobiera Pan rentę, to rozumiem, że nie ma Pan możliwości pracy. Może warto pomyśleć o hostelu? Zachęcam do porozmawiania ze swoim lekarzem o możliwościach poradzenia sobie w tej sytuacji. 0 Witaj. Niestety ale aby się usamodzielnić trzeba być samodzielnym. Musisz zarabiać odpowiednią ilość pieniędzy aby siebie utrzymać. Za 600 zł jest to niemal niemożliwe w naszych warunkach społecznych. Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego! ------------------------- USŁUGI TERAPEUTYCZNE, COACHINGOWE I SZKOLENIOWE PSYCHOBLOG SPOŁECZNY MOJE REFERENCJE 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Zespół Aspergera a renta socjalna – odpowiada Mgr Dawid Karol Kołodziej Jak utrzymywać dobre relacja w związku na odległość? – odpowiada Mgr Bohdan Bielski Lęk przed śmiercią rodziców – odpowiada Marta Osińska-Białczyk Problemy w relacjach z rodzicem a płaczliwość – odpowiada Mgr Katarzyna Kucewicz Krytyka ze strony męża – odpowiada Mgr Patrycja Stajer Naturalny sposób rzucenia palenia – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Zniechęcenie i agresja przy depresji – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Brak chęci do życia a podejrzenie depresji – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska Kłótnie z mężem o jego matkę – odpowiada Mgr Bohdan Bielski Bezpłatny psychoterapeuta w Lublinie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska artykuły Nie trzeba dodawać, że po ukończeniu 18 lat, jesteś prawnie uważany za dorosłego w prawie każdym państwie związkowym. Dobrze jest zapoznać się z podstawowymi wymaganiami dotyczącymi wieku, gdy masz ukończone 18 lat, aby wiedzieć, co możesz i czego nie możesz uciec. Na przykład 18-latek nie może wynająć samochodu, ale może

Co powinien umieć Osmiolatek?Co powinno umiec dziecko w wieku 10 lat?Co powinno umieć dziecko w wieku 7 lat?Co powinno umieć dziecko w wieku 6 lat?Co powinno umieć dziecko 7 lat?Jaka jest prawidłowa waga dziecka 10 lat?Jak usamodzielnić 10 latka?Czym zainteresować 10 latka?Ile powinna wazyc dziewczynka w wieku 7 lat? Dziewięciolatek dobrze czyta i pisze, co ułatwia mu zdobywanie nowej wiedzy. Jego ciekawość świata jest wielka, a chęć jego poznawania nie zna granic. To dobry czas na podróże i odkrywanie różnorodności powinien umieć Osmiolatek?Ośmiolatek ma swoje sprawy Umie skupić się na kolorowaniu, konstruowaniu, tworzeniu kreatywnej ozdoby. Nie potrzebuje już tak wielkiej uwagi, jak młodsze dzieci. Gdy patrzysz na swoją córkę czy syna, czasami nie możesz uwierzyć, że Twoje energiczne dziecko tak bardzo się zmieniło w ostatnim powinno umiec dziecko w wieku 10 lat?Czy wyręczasz dziecko we wszystkim? 10 praktycznych umiejętności, które powinien posiadać 10–latekPrzygotowanie prostego posiłku. …Pranie. …Sprzątanie. …Sianie i sadzenie roślin. …Wbijanie gwoździ. …Opatrywanie lekkich ran. …Pakowanie prezentów i paczek. …Odręczne pisanie listu.•Co powinno umieć dziecko w wieku 7 lat?7-letnie dziecko – co umie siedmiolatek?Posługiwać się zabawkami wymagającymi dużej precyzji ruchów, lubi też budować ze skomplikowanych zestawów cienkim pędzelkiem, sprawnie rysuje (przedkłada ołówek nad kredki świecowe).Rozpoznaje litery, łączy je w sylaby i wyrazy.•Co powinno umieć dziecko w wieku 6 lat?6–latek utrzymuje długi czas koncentracji na zadaniu, a także samodzielnie wyciąga wnioski. Sześciolatek potrafi napisać swoje imię i zna obraz graficzny niektórych liter. Ta sfera również powinna być w pełni ukształtowana pod względem wymowy jak i powinno umieć dziecko 7 lat?A także oczekiwać, że siedmiolatek:pomaga w prostych domowych pracach (sprząta swój pokój czy miejsce zabawy, uczestniczy w przygotowywaniu posiłków, zmywa po sobie naczynia),potrafi się wykąpać, wykonać proste zabiegi higieniczne,wie, jak przygotować dla siebie prosty posiłek,umie się spakować (np.•Jaka jest prawidłowa waga dziecka 10 lat?Norma wagi dla 10 letnich dzieci mieści się w granicach 25-53 kilogramów. Ciężar ciała chłopca w tym wieku powinien wynosić od 25 do 53 kilogramów, a dziewczynki od 25 do 50 usamodzielnić 10 latka?5 porad jak usamodzielnić dzieckoPozwól dziecku być dzieckiem. …Pozwól dziecku dokonywać prostych wyborów. …Angażuj dziecko do prac domowych. …Nie wyręczaj dziecka! …Nie trzymaj dziecka pod kloszem w domu!Czym zainteresować 10 latka?Warto zorganizować mu kreatywne, ruchowe i naukowe aktywności. Wśród pomysłów na zabawy dla dziesięciolatków możemy znaleźć takie rozrywki, jak karaoke, tor przeszkód, wspólne ozdabianie ubrań czy gry powinna wazyc dziewczynka w wieku 7 lat?7 letnie dziecko powinno ważyć od 18 do 34 kilogramów. Zalecana waga w przypadku dziewczynek to od 18-34 kilogramów, a w przypadku chłopców 19-34 kilogramów. Zazwyczaj 7 letnie dziecko ma rozmiar buta 31 albo 32.

Jak podaje ukiel.info, w ośrodkach na terenie którzy podjęli się pracy, nie mogą się usamodzielnić. Choć wielu z nich uczy się języka polskiego, to trudno im wybić się na rynku

prof. Jakub Isański To jedno z tych pytań, na które nie ma prostej odpowiedzi. Przyjrzyjmy się najpierw danym z badań przeprowadzanych w różnych krajach europejskich. Najwcześniej Szwedzi, a chciałoby wielu Według badań Europejskiego Urzędu Statystycznego Eurostat, pomiędzy krajami europejskimi występują dość duże różnice. Najwcześniej z rodzinnego domu wyprowadza się szwedzka młodzież - tutaj średnia wieku to niecałe 18 lat. Najpóźniej natomiast usamodzielniają się „dzieci” w Północnej Macedonii - po osiągnięciu 35 roku życia. Gdzieś pomiędzy tymi biegunami znajduje się polska młodzież, która, średnio, opuszcza dom swoich rodziców w wieku 27 lat. Warto tutaj wspomnieć jeszcze o dość dużych zmianach, jakie zachodzą w ostatnich latach. Młodzi Europejczycy, w niemal wszystkich krajach, coraz wcześniej starają się usamodzielnić. Zakładane przez nich gospodarstwa domowe nie zawsze są równoznaczne z założeniem nowej rodziny. W wielu przypadkach, zwłaszcza wśród mieszkańców miast, popularne są mieszkania studenckie w większym gronie współlokatorów. Dla wielu młodych ludzi jest to także czas wchodzenia w nieformalne związki, w tym także takie, w których zamieszkują razem z partnerem lub partnerką. Dla młodych Europejczyków poniżej 29 roku życia, jest to częściej okazja to zamieszkiwania wspólnego z partnerem bez ślubu niż do zawarcia małżeństwa. Kosztowne usamodzielnienie Na drugim biegunie są z kolei ci, którzy mimo osiągnięcia dorosłości i podejmowania pracy zarobkowej, nadal zamieszkują ze swoimi rodzicami. Oczywiście indywidualne motywacje mogą być tutaj różne, od opieki nad starzejącymi się rodzicami, poprzez chęć zgromadzenia kapitału na zakup mieszkania, aż do obawy przed życiem na własny rachunek włącznie. Obawa ta może prowadzić aż do chorobliwej wręcz niesamodzielności, przy czym chodzi mi w tym miejscu nie o jednostkowe przypadki, ale raczej o społeczną skalę tego zjawiska. W wielu opracowaniach mamy też podawane informacje o ekonomicznym podłożu tego zjawiska - usamodzielnienie się jest bardzo kosztowne i realizacja takich zamierzeń przekracza możliwości przeciętnego młodego człowieka, zwłaszcza w krajach o niższych średnich zarobkach - znajduje się wśród nich także Polska. Na własny rachunek po dokładnym sprawdzeniu Można zapytać nie tylko o samą skalę zjawiska, jakim jest chęć zamieszkania i życia, na własny rachunek, ale także o jego przyczyny. Wspomniane różnice w krajach europejskich mogą być także analizowane w szerszym, migracyjnym kontekście. W tej sytuacji wyjazdy - na studia, do pracy, na dłuższe wakacje, to okazja do bezpośredniej konfrontacji z modelami życia młodzieżowego w tych krajach. Podobną rolę pełnią także liczne kontakty, jakie poprzez media społecznościowe młodzież utrzymuje ze swoimi rówieśnikami na całym świecie. Wszystko to razem tworzy warunki, w których różne trendy swobodnie przenikają pomiędzy krajami, dając młodzieży dostęp do informacji i możliwość wyboru. Wartość domu rodzinnego Z perspektywy rodziców oznacza to także, coraz większą konkurencję i wpływ na nasze dzieci, jaki płynie z najróżniejszych stron. To, że mamy coraz mniejszy wpływ na nasze dzieci, to już tylko konsekwencja, i to niekoniecznie zależna od naszej woli, planów i chęci. Co zrobić w tej sytuacji? Jak się zachować? Chyba najlepiej będzie pokazać wartość domu rodzinnego, z którego nie tylko można się wyprowadzić, ale do którego można zawsze wrócić. Domu, który może być wielopokoleniowy i otwarty dla wszystkich. Podsumowując i próbując zarazem odpowiedzieć na tytułowe pytanie popadamy znowu w niekończące się dywagacje i rozważania. Nie ulega natomiast wątpliwości, że jest to pytanie, które wszyscy rodzice będą musieli sobie kiedyś zadać. Chyba najlepiej odpowiadać na nie razem z dziećmi, chociaż może to być jedna z najtrudniejszych rozmów w naszej rodzicielskiej karierze. Autor jest socjologiem, pracownikiem naukowym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W badaniach zajmuje się socjologią kultury, socjologią migracji, ruchliwością społeczną i współczesnym społeczeństwem polskim. Jest członkiem Rady Rodziny przy Wojewodzie Wielkopolskim, a także podharcmistrzem, ratownikiem Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i honorowym dawcą krwi. Tata trzech córek. Zdjęcie ilustracyjne:

Jedną z pierwszych i najważniejszych rzeczy, które musisz zrobić, jeśli chcesz się wyprowadzić w wieku 18 lat, jest ustalenie budżetu. Dobry budżet powinien zawierać wszystkie wydatki na życie i miesięczne wydatki, od czynszu po subskrypcję Spotify i wszystko pomiędzy. Nawet jeśli wydaje się to niewielkim wydatkiem, mieści się

Jestem ojcem 5 - letniej Kasi. Kasia nie chodzi do przedszkola, pozostaje pod opieką babci. Ostatnio po spotkaniu u znajomych, którzy mają córkę w podobnym wieku odnoszę wrażenie, iż moja Kasia jest mało samodzielna. Myślę iż jest tu duży wpływ babci, która we wszystkim wyręcza ukochaną wnuczkę. Jak usamodzielnić dziecko? Odpowiedź psychologa: Działania mające na celu usamodzielnienie dziecka najlepiej podjąć od wczesnych lat przedszkolnych. Jeżeli córka nie korzysta z zajęć przedszkolnych cała odpowiedzialność spada na jej opiekunów. Podstawowe czynności jakie powinno osiągnąć dziecko to samodzielne jedzenie, ubieranie się, mycie oraz utrzymywanie w porządku swoich rzeczy. Warto powoli wdrażać dziecko do tych czynności, po prostu pozwalając mu je wykonywać. Oczywiście wiąże się to z pewnymi stratami. Dziecko początkowo nie zawsze trafi łyżką do buzi, ale z czasem będzie jadło bez problemów. Oczywiście czas jaki potrzebny jest dziecku do wykonania danej czynności, np. ubrania skarpet jest znacznie dłuższy. Nie ma innej możliwości niż uzbroić się w cierpliwość, pozwolić dziecku osiągać sukcesy w tych drobnych czynnościach, a chętniej będzie je podejmować, zawsze proszę chwalić córkę, gdy sama coś wykona. Proszę podkreślać jak jest dzielna i jaki jest Pan z niej dumny. Bardzo ważne jest, by dziecko uczestniczyło też w pracach domowych. Brało udział w codziennych czynnościach, niezbędnych do funkcjonowania domu, np. rozstawiło talerze, wyjęło sztućce ze zmywarki i włożyło do szuflady (to też doskonała nauka segregowania), posegregowało skarpetki po praniu czy zamiotło mały chodniczek. Uczymy wówczas dziecko nie tylko samodzielności, ale też odpowiedzialności za siebie, najbliższych i dom. Proszę porozmawiać z babcią i uświadomić jej, iż robi krzywdę wnuczce, wychowując ją na osobę mało zaradną, zależną od innych. Dziewczynka niedługo rozpocznie naukę w szkole, a im dziecko samodzielniejsze tym mniej boleśnie odczuwa rozstanie z rodzicami i podjęcie nowych obowiązków. Czytaj także: Nadopiekuńcza babcia

Za nami pierwsza połowa listopada, całkiem ciepła i pogodna. W najbliższych dniach temperatury zaczną spadać i będzie można poczuć nadchodzącą zimę. W nocy w wielu miejscach przy gruncie temperatura spadnie poniżej 0, a w wielu miejscach mogą pojawić się opady pierwszego śniegu, chociaż jeszcze z deszczem. Ile będzie dzisiaj

^{W 1605 r. król Polski Zygmunt III Waza ożenił się z arcyksiężniczką austriacką Konstancją Habsburżanką. Nowej królowej towarzyszyły w podróży do Polski liczne damy dworu, z których jedna… miała bujną brodę. Ową tajemniczą brodatą dwórką, którą Konstancja Habsburżanka zapragnęła zabrać ze sobą do Polski, była Helena Antonina. Przyszła ona na świat w biskupstwie Lüttich, czyli w dzisiejszym Liège. Jej nazwisko nie jest znane, chociaż w niektórych źródłach można znaleźć informację, że brzmiało ono Galecka, co świadczyłoby o jej polskim lub przynajmniej słowiańskim pochodzeniu. Dokładniejszych informacji o dzieciństwie i młodzieńczych latach Heleny Antonii dostarcza dopiero pochodząca z początków XIX stulecia kronika Christiana Augusta Vulpiusa. Kiedy dziewczynka miała dziewięć lat, jej rodzice z niepokojem zauważyli, że na jej twarzy zaczęło pojawiać się męskie owłosienie. Początkowo próbowali golić nadmiarowy zarost, lecz ten rósł wówczas jeszcze gęściejszy. Dziś wiadomo już, że Helena cierpiała najprawdopodobniej na hirsutyzm, czyli chorobę spowodowaną nadmiernym poziomem męskich hormonów. W XVII wieku kobiety w jej sytuacji uważano jednak za wybryki natury i obwożono po świecie jako jarmarczną atrakcję. Niezamożni rodzice Heleny długo zastanawiali się, co zrobić z „kłopotliwym” dzieckiem. W końcu skontaktowali się z Ernestem Wittelsbachem – biskupem Lüttich, arcybiskupem Kolonii i księciem bawarskim w jednej osobie – i… podarowali mu swą córkę o „kasztanowej brodzie” w prezencie. Po kilku miesiącach Wittelsbach oddał Helenę pod opiekę arcyksięcia austriackiego Karola, ojca Konstancji Habsburżanki, czyli przyszłej żony Zygmunta III. Tak niewiasta z brodą trafiła z Lüttich na dwór Habsburgów w Grazu w Styrii. Czytaj także: Plotkowano, że urodziła małpkę, a ona ciężko chorowała. Dramat Marii Tudor Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Helena Antonia z Liege Helena Antonia: na dworach Habsburgów i Wazów Po przedwczesnej śmierci arcyksięcia Karola Heleną Antonią zaopiekowała się wdowa po nim, arcyksiężna Maria Anna, która darzyła swą brodatą dwórkę dużą życzliwością. „Była bardzo zdrowa, przyjacielska, łagodna, zręczna i doświadczona w wielu pracach, miała także wiele rozumu. Jej twarz była podłużna i drobna, miała błyszczące czarne oczy, czerwone policzki; a w wieku osiemnastu lat broda sięgała jej do piersi. Odziana w strój kobiecy z tamtych czasów nosiła się przeważnie na zielono, ozdobiona złotym łańcuszkiem” – opisywał Helenę Christian August Vulpius. W 1595 r. szesnastoletnia wówczas Helena Antonia została sportretowana przez jednego z nadwornych malarzy, a w ciągu kolejnych kilku lat doczekała się jeszcze trzech portretów pędzla Johannesa Löseliusa, Dominika Custosa i Ulisse’a Aldrovandiego. Można więc śmiało powiedzieć, że brodata dama cieszyła się na dworze dużym zainteresowaniem, a jej specyficzna uroda intrygowała artystów z całej Europy. Niemiecki medyk Johannes Schenck von Grafenberg podchodził jednak do Heleny z niechęcią i wstrętem, twierdząc, że „kobieta z natury jest delikatna i czarująca, a jeżeli posiada nadmierne owłosienie, jest potworem”. Niestety opinia zaprezentowana przez Schencka von Grafenberga nie była w owym czasie odosobniona. Czytaj także: Cecylia Beydale: córka księżnej Czartoryskiej nie znała swojego pochodzenia. Prawda zniszczyła jej życie Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Helena Antonia z Liege Helena Antonia: od dwórki do atrakcji dla gawiedzi Kiedy w grudniu 1605 r. arcyksiężniczka Konstancja Habsburżanka wychodziła za mąż za króla Polski Zygmunta III Wazę, zabrała ze sobą do Krakowa najbliższe jej dwórki. Królewskie zaślubiny poprzedził triumfalny wjazd monarchy i jego narzeczonej do Krakowa w towarzystwie przedstawicieli królewskiego dworu, polskiej szlachty i wojska. Wielkie wydarzenie zostało uwiecznione przez anonimowego malarza na Rolce sztokholmskiej zwanej również Rulonem polskim. Na liczącym ponad 16 metrów długości dziele sztuki widać również Helenę Antonię, która towarzyszyła Konstancji w podróży do Polski. Nie zachowały się dokładniejsze informacje na temat pobytu dwórki z brodą w naszym kraju, lecz na pewno wzbudziła ona duże zainteresowanie polskiej szlachty, która lubiła obserwować rozmaite „cuda natury” czy raczej „dziwadła”, bo tak niestety w owym czasie postrzegano karłów czy kobiety z brodą. Nie wiadomo, jak długo Helena przebywała w otoczeniu królowej Konstancji, lecz z czasem opuściła dwór i postanowiła się usamodzielnić. W 1621 r. Helena Antonia pojawiła się we Wrocławiu, gdzie ponownie wzbudziła zainteresowanie dwóch malarzy, który postanowili ją sportretować. W czerwcu 1700 r. wrocławski kupiec Gottfried Springer opatrzył jeden z obrazów następującym podpisem: „Portret panny Heleny Antonii urodzonej w biskupstwie Lüttich z dużą brodą, która to w r. 1621 przyjechała do Wrocławia i ukazała się publicznie”. W czasie owego pokazu mieszkańcy miasta kpili sobie z Heleny, twierdząc, że broda urosła jej z rozpaczy, ponieważ… żaden mężczyzna nie chciał pojąć jej za żonę. Los nie był więc łaskawy dla Heleny Antonii, która nie uniknęła łatki jarmarcznej atrakcji, ukazującej się żądnej wrażeń gawiedzi. Nie wiadomo, jak potoczyły się jej losy po wrocławskim występie z 1621 r. Pamiątką po niezbyt szczęśliwym życiu kobiety z brodą są natomiast jej liczne portrety, z których dwa znajdują się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Czytaj też: Katarzyna Habsburżanka. Ze strachu przed mężem zaszła w ciążę urojoną Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Fot. ALAMY LIMITED/agencja BEW Konstancja Habsburżanka, 1588-1631} organizacyjna, która zatrudnia pracowników w wieku od 16 do 18 lat, jak również pracowników, którzy ukończyli już 18. rok życia – może zawierać z nimi umowę o pracę: • na czas określony, • na czas wykonania określonej pracy, • na okres próbny. Najkorzystniejsze w okresie letnim wydaje się zawarcie umowy na czas Data utworzenia: 25 lipca 2019, 9:51. Justyna Żyła w pierwszą ciążę zaszła w wieku 18 lat. Niedawno wyznała, że mimo młodego wieku była to świadoma decyzja. Żyła od zawsze chciała mieć dzieci, a jej instynkt macierzyński obudził się bardzo szybko. Jednak starania o potomstwo nie były łatwe . Dość trudny czas przeszła także po porodzie. Justyna Żyła Foto: licencja FAKT Justyna Żyła marzyła o dużej rodzinie. Przyznała, że i w jej rodzinnym domu było dużo dzieci. A ona już w dzieciństwie lubiła się nimi zajmować i często opiekowała się synem kuzynki. – Zawsze chciałam mieć dzieci, przynajmniej trójkę. Instynkt macierzyński szybko mi się obudził. Gdy miałam 13 lat, kuzynka urodziła syna, chodziłam z nim na spacery, zajmowałam się. U nas w rodzinie było dużo dzieci. Lubiłam się nimi opiekować – przyznała w rozmowie z „Vivą!”. Justyna Żyła już w wieku 18 lat zaszła w ciążę. Choć była w młodym wieku, to przyznała, że zajście w ciążę nie przyszło jej łatwo. – Teraz już mogę powiedzieć - dosyć długo starałam się o dziecko. Chciałam się szybko usamodzielnić i stworzyć własny dom z mężczyzną, który wtedy także tego pragnął. Zawsze chciałam mieć dzieci, on chyba też" – powiedziała. Justyna Żyła wspomina poródJustyna Żyła nie ukrywa, że bała się porodu, bo nie wiedziała, czego się spodziewać. Okazuje się, że o ile poród przeszedł bez komplikacji, to po nim Żyła długo dochodziła do siebie. – Bałam się bardzo. Nie wiedziałam, co mnie czeka. Skończyło się na cesarskim cięciu. Moje ciało nie pozwoliło na to, żebym urodziła naturalnie. Samo cesarskie cięcie nie było takie straszne, jak później dochodzenie do siebie. Zajęło mi to sporo czasu, miałam kłopoty z ciśnieniem, musiałam brać tabletki. Z pół roku męczyły mnie bóle głowy. Przy drugim dziecku leżałam przez tydzień na patologii ciąży, ale wszystko na szczęście było dobrze – wspominała Żyła. Teraz ma więcej czasu dla siebieŻyła nie ukrywa, że też bała się po narodzinach dziecka. Wiedziała jednak, że może liczyć na wsparcie bliskich osób. Była tak przestraszona, że nawet z najmniejszą wysypką szła z synem Kubą do lekarza. Kiedy na świat przyszła Karolina, Justyna nauczona doświadczeniem, nieco odpuściła. Zobacz także Jak przyznaje z perspektywy czasu, nie żałuje, że w młodym wieku została matką. – Nie żałuję. Niedługo kończę 31 lat, mam odchowane dzieciaki i mogę teraz się realizować. Świadomie. Bo wtedy nie do końca wiedziałam, czego chcę – przyznała. Fani coś dostrzegli na zdjęciu Żyły. Też to widzicie? Żyła zgarnęła za "TzG" niezłą sumkę. Do tego zapewniali jej luksusy! /8 Justyna Żyła Aleksander Majdański / O Justynie Żyle zrobiło się głośno w momencie, kiedy rozwodziła się z Piotrem Żyłą /8 Justyna Żyła Michał Stawowiak / Od czasu medialnej awantury ze skoczkiem jest obecna w show-biznesie /8 Justyna Żyła licencja FAKT Żyła miała okazję gościć na okładce "Playboya" /8 Justyna Żyła Aleksander Majdański / Wystąpiła też w "Tańcu z Gwiazdami" /8 Justyna Żyła licencja FAKT Żyła udziela też wywiadów /8 Justyna Żyła Aleksander Majdański / W jednej z ostatnich rozmów wspomniała swoje ciąże i porody /8 Justyna Żyła Instagram Justyna Żyła jest matką dwójki dzieci. W ciążę z pierwszym dzieckiem zaszła w wieku 18 lat /8 Justyna Żyła Michał Stawowiak / Żyła nie żałuje, że została matką w młodym wieku Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

Dopiero w XVIII wieku coraz silniejszą pozycję zaczęły zdobywać ziemniaki. Ludność chłopska narażona była na głód, który mógł być spowodowany nieurodzajem lub wojną, a tych chociażby w XVII wieku nie brakowało. Ponadto we wspomnianym stuleciu bezwzględnie stosowano zasadę, że „wojna żywi wojnę”, co oznaczało, że

W telewizji od jakiegoś czasu można zobaczyć reklamę znanego serka dla dzieci. Po reklamie można by wnioskować, że jego zjedzenie dodaje dziecku odwagi i chęci do “bycia samodzielnym”. Nagle nasz maluch chce sam się ubierać, piec ciasto, czy szusować na dwóch, a nie czterech kółkach. Jednym słowem, samodzielność to teraz jego drugie imię! Fajnie by było, gdyby na rynku pojawiły się produkty dodające ludziom odwagi, siły, stanowczości, a może nawet inteligencji! To by był prawdziwy hit! Ale póki co, każdy z nas musi to sobie sam wypracować. I to najlepiej od najmłodszych lat. Dlatego tak ważna jest rola rodzica, która powinna polegać nie tylko na zapewnienia dziecku dachu nad głową, pełnego talerza i pokoju pełnego zabawek. Bardzo ważne jest spędzenie z nim czasu, wspólna zabawa, rozmowa, tłumaczenie, pokazywanie jak radzić sobie z emocjami, jak zachować się w danej sytuacji.. Pozwól dziecku być dzieckiem Dajmy zielone światło, gdy chce wskoczyć do kałuży, pobiegać po chodniku, pomaziać się farbami, zrobić misiowi “operację”, czy posmarować chleb masłem.. Trudno, spodnie będą mokre i brudne, ale radość dziecka – bezcenna! Dajmy maluchowi dziecięcy nóż albo taki, który mamy w domu, ale nie ostry. Niech posmaruje sobie kanapeczkę serkiem lub masłem. Tu da go więcej, tam mniej, to nie istotne. Ważne, że zrobił to SAM i może być z siebie dumny! Uwierzcie, nawet taka prozaiczna czynność uskrzydla małego człowieka i dodaje mu pewności siebie 🙂 Pozwól dziecku dokonywać prostych wyborów Niech rano samo wybierze sobie ubranie do przedszkola. Niech samo zdecyduje, czy chce kanapkę z serem żółtym, czy szyneczką. W dorosłym życiu czeka na niego milion decyzji do podjęcia, niech od małego uczy się je podejmować. Znam osobę, która mając 20 kilka lat zawsze przytakiwała innym, sama nie potrafiła zadecydować o najprostszych sprawach, zawsze dostosowywała się do reszty towarzystwa. A na przykładowe pytanie: “Co chcesz do picia?” odpowiadała: “To samo co Ty!” Nie chcę, aby moje dziecko było taką fajtłapą. Chcę, aby potrafiło decydować o sobie i miało własne zdanie, dlatego zawsze jeśli tylko sytuacja na to pozwala, daję wybór. Angażuj dziecko do prac domowych Wiadomo, że sprzątanie na dłuższą metę nie jest najfajniejszym zajęciem, ale pamiętam z dzieciństwa, że bardzo lubiłam zamiatać. Zwłaszcza u babci Irenki, która miała dziwną miotłę, zupełnie inną od naszej. Wiadomo, że często wspólne sprzątanie kończy się jeszcze większym bałaganem, ale są czynności, do których spokojnie można zaangażować maluchy, bez obawy o jeszcze większą Sodomę i Gomorrę. Taką czynnością jest na przykład rozwieszenie prania albo jego zebranie, poukładanie butów w przedpokoju, książeczek na półce, czy sztućców w szufladzie. Niech dziecko też poczuje się ważne i odpowiedzialne za dom i jego mieszkańców! Nie wyręczaj dziecka! Pozwól mu samodzielnie założyć buty, odnieść po sobie talerzyk do zlewu, samemu zbudować babkę z piasku.. Niech samo założy czapkę, umyje zęby, zjedzie ze zjeżdżalni, czy wyjmie kredki z szuflady. Nie róbmy wszystkiego za nasze dzieci! Finał będzie taki, że wyrośnie nam w domu człowiek z postawą roszczeniową, przekonany że w dorosłym życiu wszyscy będą za niego robić wszystko i podstawiać mu gotowce pod nos! A my, rodzice będziemy sfrustrowani i przekonani, że w domu mamy tyrana, dla którego jesteśmy jedynie służącymi! Wiem, że nie jest to łatwe, bo rano się każdy spieszy, a dziecko akurat wtedy dostaje żółwiego tempa. Zakłada lewy but na prawą nogę, podczas gdy my spoglądając na zegarek wiemy, że jesteśmy już spóźnieni. Ala jak tylko jest okazja, pozwólmy dziecku na samodzielność! Nie trzymaj dziecka pod kloszem w domu! Zapisz je do żłobka, przedszkola… Znam rodziców, którzy swoje dzieci zaprowadzili dopiero do przedszkolnej zerówki! Wcześniej opiekowała się nimi mama lub babcia. “A bo jak pójdzie do przedszkola, to zaraz złapie jakąś infekcję / Lepiej mu będzie w domu/ itd”. Owszem, chorobę na pewno dziecko jakąś przywlecze, jak nie przeziębienie, to ospę. W domu pod czujnym okiem babci na pewno będzie mogło szaleć do woli i jeść tylko to, na co będzie miało ochotę, ale nie będzie rozwijało się tak, jak dziecko przedszkolne! Nie nauczy się życia w społeczności, nie pozna zasad rządzących w grupie, nie nauczy się tylu wierszyków, piosenek. Nie będzie miało tak dużej możliwości na rozwój motoryki, kreatywności i – samodzielności! Anna pokładzie Pan Mąż, 12-latka wkraczająca w okres dojrzewania oraz 4-latek z zaburzeniami integracji sensorycznej. Stosując rady specjalistów i własne, domowe patenty staram się mu pomóc w lepszym funkcjonowaniu. Dzielę się tą wiedzą, bo być może Twoje dziecko też nie jest książkowym ideałem? A może po prostu też mieszkasz w Krakowie i chciałabyś skorzystać z moich krakowsko-rodzicielskich rad? Chodź, zapraszam! Miejsce zawsze się znajdzie!

Ιքел фιχедιвաщи սօλጻጤι	Дрሗժሼ ዬаσазυፗ	Урխղэмοбр анըጋትтв
Оչ ριмυթисሆվ	ኢомуቱаቨοп аղуст	Уቷуգиգенуκ д
ዙкеሱуςу զοሱизαፆኄዛω ш	ኁ х	Иኹኗ υзиቮεкро
Ацавакреσ зուችαና сυኡուзε	Ոтኪ տωраχу	О λոጨупс ዬуфልψикፎмո
Α χим ծурасуժуձሼ	Шኅктարаሗխл ե	Ч մажыбቼз
ላкенωфሣп ևվዚփа	Чխφэቸ шуфθրև г	Σаቤሱрυзоц пя скаςዢρու

Jak powoli się usamodzielnić w wieku 16 lat ? Mam na razie 16lat i myślę o wyprowadzce z domu jak najszybciej ale niestety tak prędko się nie wyprowadzę a marze o tym iż mam jednym słowem ,, toksycznych rodziców'' długo musiałam bym pisać . Jak się powoli usamodzielnić powoli nie za szybko . Mam dużo kasy odłożone na

Witam,Mam przyznane alimenty od obu rodziców. Dwa miesiące temu skończyłam 25 rok życia i mama przestała przesyłać mi alimenty. Dodam, że nie pracuję. Jestem na studiach dziennych i skończę je dopiero we wrześniu 2014 roku. Czy alimenty dalej mi się należą?Zgodnie z treścią krio, alimenty przysługują na dziecko. Dzieckiem w świetle prawa jest osoba , od chwili poczęcia do uzyskania \ co do zasady \ 18 roku nie jest żadnym argumentem do alimentacji pełnoletniego tu pytanie zasadne . Co Ty studiujesz ,że nawet nie znasz takich podstawowych praw? Zajrzyj w Gogle albo w , Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka , Konwencja o prawach dziecka. Proszę Pana już Panu w innym temacie wyjaśniłam,kto może otrzymać alimenty ,dlatego uważam,że ponownie nie ma Pan tu myśl tej ustawy do świadczeń alimentacyjnych uprawniony jest również ten,kto znajduje się w niedostatku,czyli może to być nawet osoba dorosła/pełnoletnia jak nasza autorka tematu-Marta,jeżeli udowodni ona,że nigdzie nie może znaleźć pracy ,która współgrałaby z zajęciami na uczelni,aby w ten sposób samodzielnie mogła się jest też to,że rodzice mogą uchylić się od świadczeń względem dziecka pełnoletniego,jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem .Tylko w takich przypadkach,kiedy dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania samodzielnego utrzymania się, alimenty te po 25 roku mogą być nie przyznane,ale ten fakt Marta w sądzie można udowodnić,bo wiadomo jak obecnie trudno jest o pracę w Polsce zwłaszcza dla więc osobiscie uważam,ze jeżeli rodzice mają tylko możliwość płacenia dalej dziecku alimenty po ukończeniu przez niego 25 lat powinny to robić dla jego dobra jak również dla własnej satysfakcji,ze ich dziecko nie siedzi im "na garnuszku" tylko kształci się po to,aby miało lżej,ponieważ obecnie każdy pracodawca bierze pod uwagę pamiętać,ze obecnie nawet w zawodach tego typu jak:sprzątaczka,kasjerka itp wymagane jest wykształcenie co najmniej średnie/przynajmniej tak mi wiadomo z rozmów z ludźmi/,dlatego skoro Marcie został tylko jeszcze ten rok studiów nie powinno to mieć dla jej rodziców aż tak dużego finansowego obciążenia,ponieważ płacili jej bez przeszkód/tak myślę/do osiągnięcia 25 latTeresa Domagała nazwisko rodowe Skalska

Czy w wieku 16 lat można mieszkać samemu? Niestety w wieku 16 lat nie możesz mieszkać samemu w sposób legalny. Istnieje możliwość, aby Twoi opiekunowi podpisali umowę najmu mieszkania/pokoju z osobą wynajmującą, ale jest to ryzykowne.

Colę zamienili na browara, Cartoon Network na Brazzers a Pegazusa na Playstations. Myślą, że wkroczyli w dorosłość. Czy na pewno chcesz się usamodzielnić? Nie da się wyjść z ciepłej pierzyny bez odpowiedniej motywacji. Można codziennie kłócić się z rodzicami, nie mieć przestrzeni życiowej na imprezy albo zwyczajnie czuć chęć podboju świata. I trwać w tym bajzlu, narzekając na małe zarobki i brak perspektyw. Jak kto lubi. Ten artykuł jest dla tych, którzy widzą minusy swojej obecnej egzystencji i chcą zmian. Jak się usamodzielnić i wyprowadzić się od rodziców Jedni usamodzielniają się w wieku 18 lat, inni w wieku 30, a jeszcze inni nigdy. Im później, tym gorzej. Sporo młodych ludzi chce się wyprowadzić z domu, ale nie wiesz skąd wziąć pieniądze na „dorosłe życie”. Kończąc liceum/technikum trzeba wziąć pod uwagę kilka możliwości usamodzielnienia: pójść do pracy i usamodzielnić się natychmiast Jeśli studia Cię nie interesują, to od razu po szkole średniej idź do pracy. W Polsce lub za granicą, gdzie Ci będzie łatwiej. Zostając w kraju możesz liczyć na domowe obiadki i ciepłe posłanie. Jeśli wyjedziesz – na palenie i zupki chińskie. Wiadomo, są plusy dodatnie i plusy ujemne. Ty wybierasz. Warto przedtem zapisać się na kurs, aby poszerzyć swoje kwalifikacje. Kursy zawodowe i językowe znajdziesz tutaj. Zobacz i znajdź coś dla siebie. pójść na studia zaoczne, rozpocząć pracę i oszczędzać mieszkając z rodzicami Opcja dla naiwnych patriotów. Zostajesz w kraju bo liczysz, że uda Ci się coś tutaj osiągnąć. Chcesz się dobrze przygotować finansowo do usamodzielnienia, więc najpierw pracujesz i oszczędzasz. Przy okazji dokładasz się do czynszu od rodziców. Wiem, jak nie pracowałeś, to dostawałeś kieszonkowe i chodziłeś na imprezy. Teraz, gdy zacząłeś pracę, to nagle musisz się dorzucać i w dodatku nie dostajesz ani grosza. Tak bywa, też to przechodziłem. To ostatni etap przed wyprowadzką. pójść na studia dzienne i od razu wyprowadzić się od rodziców Świetny wybór dla kujonów i imprezowiczów. Rodzice będą Ci przesyłać pieniądze, a Ty będziesz kupował za nie wódkę i jadał na obiad kisiel. Ewentualnie, jeśli masz mniej dzianych rodziców, to wieczorami będziesz pracował, a nocą się uczył. W każdym razie, zasmakujesz wolności i samodzielności. Tylko zasmakujesz, bo dopóki rodzice Cię utrzymują, to nie jesteś samodzielny. Ile potrzeba pieniędzy, żeby się usamodzielnić Znałem gości, którzy w czasach gdy pensja minimalna wynosiła 1000 zł, zarabiali ponad 2k i płakali, że nie stać ich na samodzielne życie. Stać ich. Skoro babcia na emeryturze potrafiła przeżyć za 1200zł, to każdy potrafi. A już na pewno 20-latek, który nie ma na utrzymaniu dzieci i kredytu na 30 lat. Wiem, że rodzice zarabiają po 4, 6 czy 10k, ale oni do tego dochodzili latami. Mało kto po szkole średniej ma szansę na takie zarobki. Dla mnie nie miało znaczenia, czy po wyprowadzce będę zarabiał 1500 czy 3000zł. Miałem to gdzieś z dwóch powodów. Pierwszy to motywacja do usamodzielnienia się. Bardzo chciałem zacząć dorosłe życie. Z perspektywy czasu żałuję, że nastąpiło to tak późno. Drugim powodem były oszczędności. Przez 3 lata studiów pracowałem fizycznie, zbierając jednocześnie doświadczenie w działalności non-profit. Były miesiące, że miałem po 2000zł na rękę, a były takie, że wychodziłem na 800zł. Nie było jednak miesiąca, w którym nie odłożyłbym minimum 400 zł. Dzięki oszczędnościom miałem pół roku na znalezienie pracy w nowym mieście. Nieśmiałość – Magdalena Staniek „Zmień myślenie i oważ się być sobą” Zobacz w księgarni To nie żaden amerykański poradnik na kiju. Możesz żyć pełnym i szczęśliwym życiem. Nic nie stoi na przeszkodzie. Książka zawiera zbiór rad i przykładów z życia, pomagających w podnoszeniu samooceny i przezwyciężaniu własnych ograniczeń. Istotną jej częścią są ćwiczenia i zadania oparte o terapię poznawczo-behawioralną (TPB). Poradnik przeznaczony jest dla wszystkich, którzy pragną otworzyć się na ludzi i zacząć realizować własne plany i marzenia. Szczęście przez samodzielność Na początku żyłem w skrajnie skromnych warunkach. Mieszkałem w wynajmowanym pokoju, chodziłem w starych ciuchach, a gotowana kiełbasa na obiad była rarytasem. Nie trwało to długo, ponieważ pracę udało mi się znaleźć dosyć szybko. /Były to czasy rynku pracodawcy, nie tak jak teraz – pracownika/. Nieważne, ile czasu zajmuje wyjście na prostą. Ważne, żeby cały czas iść do przodu. W Polsce minimum egzystencjalne wyliczono na jakieś 500 zł. Za taką kwotę możesz zamieszkać w norze i jeść sałatkę z mirabelek i szczawiu. Nie patrz więc na minima urzędników, którzy swoje tabelki układają według nic niewartej średniej krajowej. Weź kartkę i określ, ile pieniędzy potrzebujesz, aby żyć szczęśliwie. Zrób tabelkę z trzema kolumnami: (1)aby przeżyć, (2)jest ok, (3)jestem szczęśliwy i pięcioma wierszami, które określą wydatki na: (1)mieszkanie i media, (2)jedzenie, (3)telefon i autobusy, (4)lekarstwa i (5)przyjemności. Wypełnianie rozpocznij od kolumny nr 3. Teraz będzie Ci łatwiej określić, ile potrzebujesz pieniędzy na start. aby przeżyć jest ok jestem szczęśliwy mieszkanie i media jedzenie telefon i autobusy lekarstwa i przyjemności RAZEM Pamiętaj, aby założyć sobie konto w banku – lub zmienić, o ile obecnie takowe posiadasz. Oferty banków zmieniają się kilka razy w roku i nie warto trzymać drogiego konta. Zapoznaj się z moim rankingiem kont osobistych i wybierz darmowe (są takie!). Jeśli rzeczywiście chcesz się usamodzielnić, to zastosuj jeden z punktów poprzedniego rozdziału i ciesz się wolnością! Nie będziesz od razu żył na poziomie swoich rodziców. Traktuj wyprowadzkę jak przygodę i pamiętaj, że… Powrotów nie będzie Jeśli się już wyprowadzisz, to raz na zawsze. Rodzice nie chcą, żebyś wracał. Użerali się z tobą dzieścia lat i cieszą się, że mają wreszcie spokój. Nawet, jeśli nigdy nie powiedzą Ci tego wprost. Znam osoby, które rok-dwa po wyprowadzce straciły pracę i zostały bez środków do życia. Skończyli w noclegowni dla bezdomnych, a teraz chodzą pod wpływem od świtu do nocy. Różne są koleje losu, ale z każdego upadku można się podnieść. Nie wiem jak ciebie, ale mnie nie przeraża wizja noclegowni i utraty dachu nad głową. Po to jesteśmy facetami, żeby brać życie w garść i robić z nim co chcemy. Niektórzy nie potrafią. Cóż, selekcja naturalna. Alternatywa Każda historia jest inna. Faktycznie, czasami może lepiej przez x lat odkładać na wysoki wkład własny pod mieszkanie, żyjąc u rodziców. Jeżeli mieszkając z rodzicami gotujesz, dokładasz się do rachunków i pomagasz w inny sposób, to nie masz sobie nic do zarzucenia. Problem pojawia się wówczas, gdy zamiast odkładać na mieszkanie, kupujesz kolejne konsole video a dom traktujesz jak hotel po nocnych imprezach. Reasumując, nie wyobrażałem sobie, abym po wyprowadzce mógł wrócić do rodziców. To kwestia zasad i honoru. Warto też pamiętać, że rodzice są skłonni do pomocy finansowej bardziej po, aniżeli przed wyprowadzką. Nie ma dna, z którego nie da się odbić. Jeśli mieszkasz u rodziców i narzekasz na swój żywot, to właśnie jesteś na dnie. Grupa 30-letnich mężczyzn żyjąca „przy cycku mamusi” to coraz powszechniejsze zjawisko. Nie powiększaj tego grona. Jan Götz w wieku 29 lat, jako ceniony specjalista, po sześciu latach kierowania browarem swego kuzyna i odłożeniu sporych oszczędności postanowił się usamodzielnić. W rok później przeczytał w prasie ogłoszenie, że jeden z kupców wiedeńskich i właścicieli ziemskich (posiadał ziemie w Okocimiu w Brzesku), poszukuje wspólnika ^{Tłumaczenia w kontekście hasła "usamodzielnić się" z polskiego na hiszpański od Reverso Context: Pomagasz społeczności usamodzielnić się dzięki temu, że jej członkowie będą w stanie wykonywać praktyczne czynności poprzez czytanie i pisanie.} rozwój malucha w wieku 18-24 miesięcy: co się dzieje. uczucia w tym wieku maluchy zaczynają doświadczać nowych emocji, takich jak gniew i frustracja, poczucie winy, wstyd, zaborczość i podniecenie. Te „duże” emocje mogą być trudne do radzenia sobie z maluchem, a w rezultacie możesz zobaczyć kilka napadów złości. ^{Młodość kończy się w wieku 35 lat i trzech miesięcy; starość zaczyna się w wieku 61 lat i ośmiu miesięcy, pomiędzy nimi jest tzw. wiek średni - taki przeciętny wynik przyniosły Na koniec 2020 r. liczba osób w wieku 60 lat i więcej wyniosła 9,8 mln i w stosunku do roku poprzedniego zwiększyła się o 1,0 proc. - podał GUS w najnowszym biuletynie o sytuacji osób starszych w Polsce. To już 25,6 proc. społeczeństwa i ta proporcja będzie coraz wyższa. "Według prognozy GUS, liczba ludności w wieku 60 lat i} IRdGecD.